شمع سوخته

یک شب مرا به محفل یاران که میبرد

                              این شمــع مــرده را بشبستان که میـبرد

مـارا که راه عشق بپــایان نبــرده ایم

                             پیـــرانه سـر بمنـزل جانـــان که میبــــــرد

از خجلت گنه دل ودستم زکار ماند

                             یـــارب سـرمــرا بـگریـبــان کــه میـبـــــرد

زان چاک سینه نور دو مهتاب سرزده است

                              دست مـــرا بچــاک گـریبــان کــه میـبــرد

ما از کــجا وهـمـدمی آن گـل از کـــجا

                             مــرغ اسیـر را سوی بستان کـه میـبـــــرد

 غیر از جنون که عقل بحیرت زلطف اوست

                               دیـوانه را به سیـر بیــابــان کــه میبــــرد

مـژکان من زشرم نگــاهی زکـار مـانـد

                                 اشک مـرا زدیـده بـدامان کـه میـبــــرد

جزمن که شکوه از توبیاد تومیبـــــــرم

                                 درعین وصل حسرت هجران که میبرد

گیرم که جان زیأس بدرمان برد کسی

                                جان از کف امید بدرمان که میـبـــــــرد

بسته است بال طائـر امید من امیــــر

                                غمنـــامه ئی مرا بخراسان که میبرد